- ذات العشیره (تُلْ عُ شَ رَ)
یاقوت از ازهری روایت کند که ذات العشیره موضعی باشد به صمان، منسوب به عشره که بدانجا روید. و عشر درختی است بزرگ و آن را صمغی شیرین باشد که آن را نیز عشر نامند. و رسول اکرم صلوات الله علیه را بدانجا غزوه ای است و آن ناحیه ای است از ینبع میان مکه و مدینه. و ابوزید گوید، عشیره دزی است خرد میان ینبع و ذی المروه و خرمای آنجا از خرمای دیگر جاهای حجاز بهتر باشد جز صیحانی به خیبر و برنی و عجوه به مدینه. و اصمعی گوید، خوّ، وادی باشد قرب قطن که آب آن به ودای ذی العشیره ریزد و ذی العشیره وادیئی است و بدانجا آبها و نخلستانهاست، بنی عبدالله بن غطفان را. و آب ذی العشیره به رمّه، مستقبل جنوب ریزد. و به بر سوی ذی العشیره منهلی باشد. و ابوعبدالله السکونی گوید: ذات العشیره را ذات العشر نیز نامند و آن یکی از منازل اهل بصره است در راه نباج بعد مسقطالرّمل و میان آن دو، رمل الشیحه است..